Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Kαλό ταξίδι!!


Ήταν η τελευταία συγκέντρωση του σ. Γκουίντο το Σάββατο 15 Μάρτη στις 11πμ στην καθολική εκκλησία του Α΄ νεκροταφείου Αθήνας. Πλήθος κόσμου τον συνόδεψε στην τελευταία του κατοικία, με τις σημαίες του Δικτύου για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, του οποίου ήταν μέλος και με τη μικροφωνική να παίζει το Bella chiao.


Κι εμείς...
Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να βαδίσουμε μαζί τους στους δύσκολους δρόμους της υπεράσπισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Περάσαμε δύσκολες στιγμές σε σκληρές καταστάσεις. Μας τίμησε με την εμπιστοσύνη του και του ανταποδώσαμε αμοιβαία τη δικιά μας. Ήταν απόλυτα ανιδιοτελής, ιδεολόγος, με μια σεμνότητα που σπάνια συναντάς στις μέρες μας, που ποτέ δεν επιχείρησε να εξαργυρώσει με αγωνιστικές περγαμηνές και δημοσιοσχεσίτικα παράσημα. Σκέφτονταν πάντα πως μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της αδικίας και μάλιστα πρόσφατα μας εμπιστεύτηκε την τελευταία του δουλειά για τα δικαιώματα των συναδέλφων που εργάζονται με το κομμάτι, τους freelancers και αποτελεί δέσμευση τιμής στο επόμενο τεύχος του εντύπου μας να δημοσιεύσουμε τη δουλειά του, δυστυχώς χωρίς να μπορεί να την δεί και ο ίδιος.
Πάντα μαχητικός και ασυμβίβαστος, ενόχλησε συντεχνιακά συμφέροντα και εργοδοτικούς κύκλους, που όσες φορές επιχείρησαν να τον λασπώσουν και να τον συκοφαντήσουν, γιατί αλλιώς δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, απέτυχαν παταγωδώς γιατί ποτέ κανένας εργοδοτικός τυφλοπόντικας, δεν μπόρεσε να αντικρίσει το φως της αλήθειας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Έφυγε πρόωρα και εμείς που μένουμε πίσω, θα νοιώθουμε πάντα ότι θα είναι μαζί μας στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις συναντήσεις μας, με το χιούμορ του και τις ιδέες του.

Σύντροφε και συνάδελφε Γκουίντο, καλό σου ταξίδι

1 σχόλιο:

Provolone είπε...

Ήταν ένας αυθεντικός επαναστάτης. Ένας πολύτιμος φίλος και συνάδελφος. Ένας υπέροχος άνθρωπος, ο οποίος θα συνοδεύει τη σκέψη και τις αναμνήσεις μου για πάντα...
Α ρε φίλε Γκούιντο, δεν καταφέραμε να βρεθούμε για μία τελευταία φορά. Να θυμηθούμε τα παλιά, να γελάσουμε, να φιλοσοφήσουμε, να ακούσουμε την αγαπημένη σου "locomotiva" και να μου περιγράψεις κάποια ιστορία. Να, οπως εκείνη με τα παιδάκια στην Παλαιστίνη που έπαιζαν ρίχνοντας πέτρες στα τανκς...
Καλό ταξίδι φίλε...