Ανιστόρητοι, ή κοινοί ψεύτες ?

Μιλώντας στη ΝΕΤ, ο μπουγελωτής-πυγμάχος που εκπροσωπεί τους φίλους του Αδόλφου στη χώρα μας, ανέφερε "ότι δεν θα πρέπει να συγκρίνουμε τους Έλληνες που πήγαν στην Αμερική με τους Πακιστανούς που μπαίνουν παράνομα στη χώρα μας".

Χρειάζεται να θυμίσουμε προς τους συναδέλφους που κάνουν τέτοιου τύπου συνεντεύξεις (η δικιά μας θέση είναι να μην προβάλλονται οι χιτλερικοί από τα ΜΜΕ), αλλά και στον κόσμο που τις ακούει, δύο πράγματα, εκτός του βασικού, ότι οι νεοναζί είναι συστηματικοί ψεύτες, προβοκάτορες και παραχαράκτες της ιστορίας. Πρώτον: στην αγωνία για το μεροκάματo αρκετοί Έλληνες στο παρελθόν ταξίδεψαν "λαθραίοι" και αυτό δεν μειώνει ούτε την αξιοπρέπειά τους, ούτε τον αγώνα επιβίωσης που έκαναν. Δεύτερον: επειδή ακούμε συχνά, ότι σκόπιμα προωθούνται στη χώρα μας εγκληματικά στοιχεία τα οποία επιθυμούν να "ξεφορτωθούν" οι κυβερνήσεις των χωρών προέλευσης, αφού τονίσουμε ότι το σύνολο των μεταναστών δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται και να στοχοποιείται από ορισμένους (η αντίληψη της συλλογικής ευθύνης είναι χαρακτηριστικό της ναζιστικής θεωρίας), να πούμε ότι και το ελληνικό κράτος έχει εφαρμόσει την παραπάνω αρχή, της προώθησης εγκληματικών στοιχείων σε άλλες χώρες.



Αντιγράφουμε από μια κριτική θεάτρου του 2005

ΘΕΑΤΡΟ

“Δρόμοι και Πατρίδες” (φωτο)

Μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική παράσταση με τίτλο «Δρόμοι και πατρίδες» παρουσιάζει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Λεωνίδας Βαρδαρός με την θεατρική ομάδα Τέττιγες, με θέμα την μετανάστευση των Ελλήνων στις ΗΠΑ από τις αρχές του 1900 εως και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η παράσταση βασίζεται σε γράμματα μεταναστών που βρέθηκαν σε αρχεία ομογενειακών οργανώσεων, ή δόθηκαν απ’ ευθείας στον σκηνοθέτη από οικογένειες μεταναστών που τα φύλαγαν στο αρχείο τους, καθώς και σε βιβλιογραφία σχετική με την μετανάστευση.
Στόχος της παράστασης είναι να περάσει την ιστορική μνήμη και να σπάσει τις προκαταλήψεις στην αντιμετώπιση των μεταναστών του σήμερα που έρχονται στην Ελλάδα, θυμίζοντας ότι ακριβώς τα ίδια είχε υποστεί στο παρελθόν και μεγάλο κομάτι Ελλήνων εργαζομένων.
Σε αυτά τα ζητήματα έγιναν και οι βασικές επιλογές στο σενάριο της παράστασης. Πχ. στις αρχές του 1900 ο επικεφαλής της χωροφυλακής Καλαβρύτων Γάσπαρης, μάζεψε όλα τα “εγκληματικά στοιχεία” της περιοχής και τους είπε ή θα μείνετε εδώ και θα σας εξαφανίσω ή να πάτε στην Αμερική μετανάστες για να ξεβρομίσει ο τόπος από σας και εγώ θα σας βοηθήσω για να φύγετε. Οταν το κατόρθωσε έστειλε αναφορά στην κεντρική διεύθυνση της Αχαΐας, ότι ξεφορτώθηκε τους εγκληματίες.
Ποιός είπε ότι είναι σημερινό το επιχείρημα ότι «οι Αλβανοί άνοιξαν τις φυλακές και μας έστειλαν τους εγκληματίες». Στο έργο αναφέρονται οι δυσκολίες των μεταναστών στα πρώτα τους βήματα, ιδιαίτερα των «λαθραίων» καταρρίπτοντας τον μύθο ότι οι Ελληνες δεν υπήρξαν ποτέ «λαθρομετανάστες», επίσης παρουσιάζεται η συμμετοχή των μεταναστών στα συνδικάτα με κορυφαίο γεγονός την δολοφονία του Λούη Τίκα στην απεργία των ανθρακωρύχων του Κολοράντο.
Παράλληλα με την εξέλιξη της παράστασης δίπλα στη σκηνή προβάλλονται σε οθόνη πλάνα από ντοκυμαντέρ της εποχής πάνω στο θέμα της μετανάστευσης που βοηθούν στην μεταφορά του θεατή στο κλίμα της περιόδου.
Η παράσταση ξεκινάει στις 9.30μμ και γίνεται από Τετάρτη εως και Κυριακή, μέχρι την Κυριακή 24 Απρίλη στο θέατρο «Αργώ» στο Μεταξουργείο (Ελευσινίων 15 κοντά στην στάση του μετρό).




2)Επίσης για να γίνει κατανοητό, το πώς ο Γάσπαρης "έπειθε" για τις επιλογές του, αντιγράφουμε ένα μάλλον "χαλαρό" περιστατικό και κάντε συγκρίσεις με το πώς αντιμετώπιζε και πιο σκληρούς παραπτωματίες, σαν και αυτούς που έστειλε ως μετανάστες στις ΗΠΑ.

Στη Σελιάνα λειτουργούσε Σταθμός Χωροφυλακής, του οποίου η ακριβής χρονολογία ίδρυσης δεν έχει καταγραφεί. Σύμφωνα με διηγήσεις παλαιότερων, ο σταθμός υπήρχε στα τέλη του 19ου αιώνα. Από τις αρχές του 20ου αιώνα υπηρέτησε εκεί ως διοικητικής ο ενωμοτάρχης Νικόλαος Γάσπαρης, ο οποίος άφησε εποχή με τις πρωτότυπες “σκληρές” μεθόδους που εφάρμοζε για την πάταξη του εγκλήματος, καθώς και για τον σωφρονισμό των διαφόρων “ταραχοποιών στοιχείων”. Σχεδόν μέχρι τα χρόνια μας χρησιμοποιείται η παροιμιώδης φράση “Αυτού του χρειάζεται ένας Γάσπαρης”. Στην ιστορία της περιοχής έχει καταγραφεί και ένα επεισόδιο μ’ ένα ζωηρό νέο, το Φιλοποίμενα Γιαννούλη από τη Βελλά, ο οποίος για χάρη αστείου συνήθιζε να πυροβολεί στον αέρα. Ο Γάσπαρης λοιπόν, αφού είχε εξαντλήσει τις νουθεσίες του προς τον “άτακτο” εκείνο νεαρό και σαν ένθερμος υποστηρικτής της γνωστής φράσης, “όπου δεν περνάνε τα λόγια πέφτει ξύλο”, μια μέρα πήρε τους άνδρες του και έφθασε στη Βελλά. Κύκλωσε το σπίτι του ταραξία και μετά από μερικές “κουμπουριές” τον συνέλαβε και τον οδήγησε στο Σταθμαρχείο στη Σελιάνα. Μετά από ανηλεή, επί μερόνυχτα, ξυλοδαρμό τον άφησε ελεύθερο, αφού πρώτα του είχε ζητήσει “ευγενικά” να υποσχεθεί ότι ποτέ ξανά δεν θα διαταράξει τη “δημόσια τάξη”. Μερικά χρόνια αργότερα – το 1910 – ο συγκεκριμένος νέος έφυγε στην Αμερική, όπως ανακάλυψε η έρευνά μας και θα δείτε σε άλλο σημείο του βιβλίου (στους αναχωρήσαντες από τα Μάρμαρα Βελλαΐτες).
Ο Γάσπαρης μετά την ευδόκιμη θητεία του στη Σελιάνα, διετέλεσε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών κατά τα έτη 1920 - 1921.